5 ΜΑΡΤΙΟΥ, 2018: ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ

Για όσους δεν το κατάλαβαν, οι εχθροπραξίες με την Τουρκία άρχισαν με την απόπειρα εμβολισμού του "Γαύδος" και συνέχισαν με την αιχμαλωσία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών κοντά στην οριογραμμή των δύο χωρών στον Εύρο. Στον ευρύτερο χώρο,η παρεμπόδιση του γεωτρύπανου της ΕΝΙ από τους Τούρκους ήταν και αυτή μία πράξη πολέμου σε άλλη κλίμακα.

Απομένει να δούμε την διάρκεια, ένταση και έκταση της σύγκρουσης.

Μην περιμένετε τελεσίγραφα, κήρυξη πολέμου απόσυρση διπλωματικών αντιπροσωπειών κλπ. 

Στις μέρες μας έχει λείψει και το ελάχιστο ίχνος κάποιου είδους εντιμότητας στον πόλεμο, αυτή την αποτρόπαιη πράξη συλλογικής βίας μεταξύ εθνών. Απλά αρχίζει. Όπως στην Συρία.

Άλλωστε δεν είμαστε δα και καμιά χώρα με αξιοπρέπεια και φιλότιμο στα μάτια των αντιπάλων μας για να αξίζομε την τιμή της κήρυξης πολέμου. Άσε που βολεύει και τους "συμμάχους", γιατί δεν διαταράσσει την συνοχή του ΝΑΤΟ εντασσόμενη ως συνοριακή διένεξη στα πλαίσια πάντοτε της "αρραγούς" συμμαχίας. Εν τω μεταξύ ο Τούρκος σαν πολύφερνη νύφη παίρνει ανταλλάγματα και από τους Ρώσσους και από τους Αμερικανούς και στο παζάρι βέβαια έχει θέσει κατ'αρχήν το Αιγαίο και βλέπομε. Να οι νουθεσίες λοιπόν για "σύνεση" από τον κο Πάϊατ, και οι "φόβοι" για "θερμό επεισόδιο". Μας λέει ότι βρίσκονται στα τελικά στάδια της παραχώρησης του μισού (κατ'αρχήν) Αιγαίου έναντι επανάκαμψης της Τουρκίας.

Εμείς είμαστε πια ένα αμπέλι ξέφραγο, με ανύπαρκτη εθνική κυριαρχία, και ένα φύλλο συκής που γράφει επάνω του "Ευρώπη", το οποίο όποιος θέλει το βγάζει, και το ξαναβάζει στην θέση του. 

Τα ενδιάμεσα γεγονότα τα αφήνω στην φαντασία σας. 

Κρατάμε από την μιά κάτι σκωροφαγωμένες συνθήκες και από την άλλη μολότοφ και περιφερόμεθα 

στον διεθνή χώρο ψελλίζοντας από την μία νομικίστικες δήθεν αριστερίστικες ασυναρτησίες και παριστάνοντας ότι είμαστε "ισότιμοι εταίροι" τρομάρα μας και από την άλλη εκλιπαρούμε ένα σχόλιο για "καθαρή έξοδο" έναντι μιας ακόμη κούπας αίματος των γηγενών στον Μινώταυρο των δανειστών.

Η λέξη "μεταρρύθμιση", μπορεί να έχει μέσα της κάτι το βίαιο, αλλά στο τέλος είναι μία λέξη με θετικό περιεχόμενο. Στην περίπτωσή μας σημαίνει το ίδιο με εκείνο τον διαβόητο ευφημισμό "Arbeit macht frei", καθώς τα ρουθούνια μας γεμίζουν με  την μπόχα της καμένης σάρκας των συμπολιτών μας που εκμηδενίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια, και βγαίνει από τα φουγάρα των κρεματορίων της παγκοσμιοποίησης, της ΕΕ και των ντόπιων λησταρχών της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου σαν μαύρος λιπαρός καπνός. . Περιμένομε την σειρά μας γυμνοί μέσα στην χειμωνιάτικη παγωνιά.  

Κάπου σε κάποια γραφεία, ξενοδοχεία, οθόνες υπολογιστών αξιωματούχοι όλων των βαθμίδων και ειδικοτήτων αποφασίζουν για το μέλλον μας χωρίς να μας ρωτήσουν, η ακόμη χειρότερα αγνοώντας αυτά που λέμε. Λογαριάζουν, μοιράζουν, συμμαχούν, προβλέπουν, διαφωνούν, εκτιμούν.

Μετρούν από τώρα κέρδη και ζημιές από το παιχνίδι "Ελλάδα".

Το σκηνικό, μου θυμίζει κάτι από τον "Ελαφοκυνηγό".

Στην τελευταία σκηνή, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο έχει βρει τον συμπολεμιστή του σε ένα άθλιο καταγώγιο της Σαϊγκόν να παίζει υπό την επήρρεια ναρκωτικών ρωσσική Ρουλέττα, όπως τον καιρό που ήταν αιχμάλωτοι των Βιετ Κόγκ. Γύρω τους ένα πλήθος κάθιδρων θαμώνων με βλέμματα γεμάτα μοχθηρία και την προσμονή της ηδονής από τον θάνατο η την επιβίωση του ήρωα, το ίδιο τους κάνει, φωνάζουν στοιχηματίζουν χειρονομούν, φτύνουν, βρίζουν. Κάπως έτσι μας παρακολουθεί η εξ ίσου άρρωστη διεθνής κοινότητα και περιμένει να ακούσει είτε την εκπυρσοκρότηση του πιστολιού και να γευτεί το αίμα που θα πεταχτεί από το συντετριμένο κρανίο του ήρωα, είτε να αισθανθεί  προσωρινή ανακούφιση από το "κλικ" του επικρουστήρα για να ξαναρχίσει πάλι από την αρχή το παιχνίδι.

Εν τω μεταξύ, "Survivor", τουρκικές σειρές, μαγειρική και κουτσομπολιό από κάτι περίεργους και περίεργες από τις τηλεοράσεις, μαζύ με πολιτική ανάλυση, διάβαζε καθεστωτική προπαγάνδα,  από δύο προ πολλού παρακμάσασες τσιγαρούδες συν μία γλωσσού, μαζύ με τον "κομισσάριο" της κομματικής ορθότητας και βέβαια το μέγα θέμα της ημέρας:

Ήταν η δεν ήταν οφσάϊντ το γκολ του "Αγ. Ιερόθεου" στο ματς με την "Τριγλία".

Η αγριότητα της ατομικής επιβίωσης με κάθε κόστος γεμίζει τα βλέμματα των ανθρώπων. Ο κατακερματισμός των εθνικών δυνάμεων είναι πλήρης, η αμοιβαία δυσπιστία παντού και η παράνοια είναι πλέον ο φυσιολογικός τρόπος αντιμετώπισης. "Γιατί μου λέει καλημέρα αυτός; Τι θέλει; Που πάει να μου την φέρει;"

Αν όμως κάτσεις και κουβεντιάσεις με τους ανθρώπους, βλέπεις ότι έχουν τετράγωνη λογική και επίγνωση της κατάστασης και της παρακμής.

Όλος αυτός ο ζόφος έχει επιβληθεί άνωθεν και έξωθεν.

Από το χρέος, ως τις ιδεοληψίες της Αριστεράς, την ανεπάρκεια της Δεξιάς και πάει λέγοντας.

Σε αντίθεση όμως με τους προβεβλημένους απαράτσικ της πολιτικής και της ενημέρωσης, οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν πρόβλημα να παραδεχτούν τις δικές τους ευθύνες. Θέλουν όμως ηγεσία για να ξαναοργανώσουν την ζωή τους.

Αυτό που ζητούν και επιθυμούν είναι εύλογο και κάποτε θα έλεγε κανείς τετριμμένα απλό και προφανές.

Αξιόπιστους φιλοπάτριδες έντιμους άρχοντες, χρηστή διοίκηση, σταθερό, μέσα στις δυνατότητές μας  οικονομικό περιβάλλον, λειτουργικό κράτος απαλλαγμένο από τους στρατούς των κομματικών χαρτογιακάδων. 

Κατά βάθος αν σύρει κανείς τον πέπλο της απελπισίας από τα βλέμματά τους ανακαλύπτει εύψυχους ανθρώπους με θάρρος, εφευρετικότητα, υπομονή, με σεβασμό στις παραδόσεις, την θρησκεία τον πολιτισμό μας.

Το μεγάλο ζήτημα είναι να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα λύσουν αυτό τον Γόρδιο δεσμό με τον οποίο δεθήκαμε και θα ενεργοποιήσουν αυτές τις κρυμμένες δυνάμεις.

Αν επιβιώσω, είμαι περίεργος να δω ποιοί θα είναι αυτοί.